26.12.14

BOAS FESTAS e
MELLOR 2015
Xa estamos a rematar o 2014, xa andamos roendo no turrón, xa temos preparadas as uvas e... xa pasamos o primeiro trimestre do ano escolar! Agora temos que comezar o novo ano con forzas novas e con gañas, para que sexa un bo ano, que seguro que si. Despedimos o trimestre con moitos sorrisos, e ben merecidos, olvidados xa os nervios de principio de curso, con gañas de vacacións pero pode que tamén, escondidas no fondo dos petos, con gañas de volver: encontrarse de novo cos colegas, aprender cousas novas, facer un bo curso... Esperamos que Papá Noel, o Apalpador, os Reis ou quen vós queirades, traian, ademais dos agasallos, forzas renovadas para o ano que entra.
 QUE SEXA MOI FELIZ!!

8.12.14

... E O MES DO DEPORTE
Logo das Ciencias e das Artes tocáballe o turno ao deporte, que xa se sabe que non hai mente sana se non hai un corpo sano que a sosteña. Así que, como outros anos, alá nos fomos, a Cee, a darlle voltas ao campo de fútbol, todo primeiro (case) e todo segundo (case) en dous autobuses con destino ás medallas, que algunha caeu.
Santa paciencia a de Bruno repartindo dorsais, que algúns pensaban que os árbitros xa os ían recoñecer polo famosos que son na redonda... Coma sempre, as imaxes podedes collelas, estas e outras, nos ordenatas da biblio.
...CHEGA O MES DAS ARTES...
Efectivamente, logo do mes da Ciencia tócalle ao mes das Artes, especialmente a Música, a 7º arte, o cine, e á 9ª, o cómic. Empezamos cos Araos de 3º e 4º co visionado de  "Bajo la misma estrella", e continuando coa lectura de "La Ola" en formato cómic (que logo veremos en película).  Pouco despois fomos a Coruña, a escoitar un concerto da Sinfónica no que, aínda que pareza mentira, algúns disfrutaron bastante e ninguén saiu ferido. Ademais, mentres, os Araos Adultos tamén foron ao cine a ver a versión cinematográfica de "A esmorga", libro que lemos o ano pasado. De novo os de 3º-4º volven ao cine, desta volta en sala grande, para ver a primeira parte de "Sinsajo", xa que lemos e vimos o comenzo da saga tamén o curso pasado. Como vedes un mes completiño, e aínda nos queda algún que outro 'evento' importante no mesmo mes...

7.12.14

LOGO DO MES DA CIENCIA EN GALEGO...
Primeiro foi o mes da Ciencia en Galego, novembro, que parece que algúns aínda pensan que en galego non se fai ciencia! Pois tivemos unha boa mostra de ciencia do máis variado, con temática de practicamente todas as materias "científicas" do centro. E poño "científicas" entre comiñas porque penso que xa somos moitos os que cremos que todo forma parte dalgunha ciencia e que a división "clásica" entre Ciencias e Letras está quedando obsoleta. Estaremos voltando aos valores do Renacimento?

22.11.14

NON Á VOLENCIA DE XÉNERO
Como cada ano as Bibliotecas Escolares de Galicia súmamonos á campaña Contra a Violencia de Xénero. Facémolo todos os días do ano, pero é especialmente importante recordalo nesta data, o 25 de novembro, no Día Internacional contra esta praga.
Preocúpanos especialmente a posibilidade de que os e as adolescentes continúen con estas actitudes machistas que parecen (ou deberían ser) cousa da prehistoria. Moitas veces os medios de comunicación, na publicidade, por exemplo, (e desto saben moito os de "marketing") preséntan á muller como unha "cousa", unha especie de "premio" para o macho máis machito. Incluso moitas veces nos libros de éxito entre adolescentes é o home o que ten a parte activa, decisiva, aínda que cada vez hai máis, afortunadamente, no que son elas as que levan o peso da historia.
Estamos seguros de que os nosos adolescentes, especialmente elas, son capaces de diferenciar con claridade a ficción (publicitaria, narrativa...) da realidade, e nunca admitirán unha relación machista.
Deixo aquí un vídeo  que me parece interesante sobre este tema. Atrévome a pedirvos que o miredes con atención.
Ademáis todo Camariñas di NON á violenciade xénero. Participa lanzando o teu chío coa etiqueta  #camariñasdiNON, ou entrando no Facebook.

(Vía Coordinadora de Mulleres de Valladolid)

20.11.14

REVISITANDO O LAZARILLO
 Hai uns días que un lote (un gran lote) de alumnos/as de 1º e 2º fomos a Santiago para asistir á representación de "El Lazarillo de Tormes", obra que se estivo a ler nas clases de Castelán. A algúns decepcionoulles que a obra representada no escenario se parecese tan pouco á película que coñecían das clases. Pola contra a outros pareceunos un gran traballo dos actores, sobre todo cando explicaron que respectaban a forma de facelo propia da época na que se sitúa o relato.
Completamos a visita cun pequeno "tour" pola chamada Cidade da Cultura, que algúns xa coñecían e para outros foi novidade. Os meigallos (realizados polos profes implicados na excursión a noite anterior) tiveron o efecto esperado e, a pesar das previsións, retornamos "en seco" e a tempo ao Instituto. Quen dá máis nun só día?

13.11.14

reSeteando
Ou reCogumeleando, para entendernos. Saír ao monte, localizar os cogomelos, diferenciar con claridade algún dos comestibles e con precisión os tóxicos, respetar o entorno, favorecer o crecemento de novos exemplares... 
É certo que hai xa uns días do acontecemento, pero a verdade é que é unha actividade ben interesante e que cada vez ten máis adeptos por estas terras, así que non podía resistir a tentación de deixar constancia aquí desta actividade, nin deixar de agradecer a colaboración de Manuel Pose, un auténtico especialista, un dos mestres das setas (entre outras varias cousas), compoñente da sociedade Pan de Raposo. Alguén se anima a preparar un revolto de cogomelos?


10.10.14

QUE MEDO ME DAS!!
Levamos xa uns días de outubro e vai chegando a hora do medo! O xurado do certame de micro-relatos "Que medo me das!!" está impaciente por botarse a tremer lendo as arrepiantes historias do noso alumnado.
Este curso temos a novidade de que as historias que inventedes teñen como punto de partida unhas imaxes, no sitio das palabras ou frases habituais outros anos, que esperamos que sirvan para espertar a malévola imaxinación dos nosos zombies... digo, dos nosos alumnos.
Aquí deixamos as imaxes para que vos sirvan de expiración, digo de inspiración, e ollo ás bases da convocatoria que tedes nas aulas!
Que teñades horribles soños!
Imaxe 1

Imaxe 2

Imaxe 3

Imaxe 4

25.9.14

FACENDO CAMIÑO
Para darlle un toque marchoso ao curso toca "marchar". Como cada ano, aos poucos días de empezar as clases tomámonos un día de relax, sen libros pero con calzado cómodo, e botámonos ao monte... a camiñar e coñecer novas rutas. Tempo de charla, de risas e de compartir bocata, coñecendo, ao tempo, un pouco mellor aos demais.
Desta volta tocoulle a Muxía, baixando primeiro polos Muíños ata a desembocadura na praia (que medo, mollar os pés!!), subida a Chorente e á ermida de San Roque para baixar a Muxía e rematar nas pedras da Barca, coa nosa querida Camariñas fronte a nós.
Aquí queda unha mostra en imaxes da marcha, pero sabedes que hai máis no ordenata da biblio.
BO CURSO!


17.9.14

ARRANCAMOS
Con atrancos, pero ao final arrancamos!
Non en tan boas condicións como quixeramos, pero aquí estamos de novo, outro ano máis, no comezo dun novo curso, coas súas sorpresas, alegrías, temores, encontros, abrazos, esperanzas...
A biblioteca, coma sempre, davos a benvida, coa ilusión de que a visitedes moito e usedes todo canto pode afrecervos.
Damos a benvida especialmente ao grupo de novos alumnos/as, que entran por primeira vez neste centro. e tamén aos seus pais e nais, que parece que veñen con gañas de facer e compartir. A todos:
BENVIDOS!!
E de propina, para un sorriso, unhas imaxes da presentación e un vídeo.

22.6.14


REMATANDO O XOGO
Rematou o xogo deste curso! E rematamos xogando. Unha boa despedida para un curso. Con xogos e cancións, que aprece que o personal vaise afeccionando a esto da música  e xa son varios os que cantan e tocan algúns instrumento. Será que vai chegando a hora de montar un grupo musical no centro? Ou pode que máis de un, de distintos estilos? Aí queda a idea por se alguén quere recollela!
De momento o que vos deixo é un vídeo cunha selección de fotos e de atuacións. Xa sabedes que o que queira levar as fotos ou o vídeo das actuacións tédelos dispoñibles no ordenador da biblio.
 Desde a biblio só queremos dicir aquí estaremos cando regresedes (todos, incluso os que se van), e mentras tanto:
BON VERÁN! 

8.6.14

O PRIMEIRO DE MOITOS
Un grupiño de frikis e frikas do instituto, baixo a dirección do profe máis artista, deron en facer este Fanzine, A Voz da Aguia, que seguro que terá máis números en vindeiros cursos.
A verdade é que lles quedou moi ben. Igual o próximo curso se animan a continuar e eu diría que incluso deberían facer unha edición a cor e vendela, que seguro que hai clientela abonda. Os de primeiro, cando me viron chegar con ela a clase, xa preguntaban como conseguila, así que xa sabedes, hai que seguir.
 E os autores/as xa saben que no que queiran facer a biblio colaborará en todo o que poida, que para eso estamos, oiga.  Ademais é que saíron moi guapos na foto...

 Para que vexades o que fan deixamos aquí a fotonovela publicada. Tede coidado os que padezan do corazón, que da moito medo!

1.6.14

WE ARE THE CHAMPIONS!!
Pois si! estes son os "Champions" da edición deste curso de Sabías que...? Hai que dicir que foron un dos equipos máis coordenados e que repartiron máis o traballo entre os membros do equipo. Teñen tamén o mérito de ser de 2º, igual que os subcampeóns, habendo equipos de 4º na "pelexa". 
Tamén hai que destacar ao equipo de 1º que chegou a Semifinais e que caeron en gran parte debido aos nervios da inexperiencia. Seguro que en futuras edicións, xa con máís calma e experiencia, darán guerra.
A nosa noraboa a todos os participantes, premiados ou non. Pola nosa banda dicir que seguimos aprendendo e que se o próximo curso nos vemos nas mesmas... haberá novidades!

Sabías que 13-14 on PhotoPeach

15.5.14

LETRAS GALEGAS 2014
Xosé Mª Díaz Castro
O Homenaxeado do Día dás Letras Galegas 2014 é Xosé María Díaz Castro (1914-1989), poeta orixinario de Os Vilares de Parga, Guitiriz (Lugo).
Xosé María Díaz Castro ingresou aos 17 anos no Seminario de Mondoñedo e cando saíu, en 1936, exerceu de profesor de Ensinanza Media en Vilagarcía de Arousa (Pontevedra). En 1948, tras licenciarse en Filosofía e Letras, trasladouse a Madrid, onde alternou a docencia coa tradución. Tamén traballou non Instituto de Cultura Hispánica e no Consello Superior Científico.
Escribiu os primeiros versos aos 12 anos e ou seu primeiro poema publicouno aos 16 na revista "Choiva de rosas" da que foi colaborador. Desde Madrid publicou asiduamente poemas na revista "Alba". A súa consagración produciuse coa aparición do tomo IV da Escolma da poesía galega (1955) de Francisco Fernández del Riego. Tamén publicou poemas e artigos de crítica e ensaio en xornais de Vilalba, Mondoñedo, Viveiro, Lugo, Pamplona, Vigo e nas revistas "Estafeta literaria" e "Insua" de Madrid. En 1961 publicou Nimbos, a súa obra máis importante.

Fuxan os Ventos interpretan un dos seus poemas:  Penélope. Aquí tedes a letra:

Un paso adiante i outro atrás, Galiza,
i a tea dos teus sonos non se move.
A espranza nos teus ollos se esperguiza.
Aran os bois e chove.
Un bruar de navíos moi lonxanos
che estrolla o sono mól coma unha uva.
Pro tí envólveste en sabas de mil anos,
i en sonos volves a escoitar a chuva.
Traguerán os camiños algún día
a xente que levaron. Deus é o mesmo.
Suco vai, suco vén, Xesús María!,
e toda a cousa ha de pagar seu desmo.
Desorballando os prados coma sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.
Un paso adiante i outro atrás, Galiza!
DÍAZ CASTRO, José María, Nimbos, Vigo, Editorial Galaxia, 1961.


10.5.14

Xa estamos no ecuador desta nova edición de "Sabías que...?" Este ano temos a 15 equipos de tres persoas 'pelexando' polos premios finais. Non está mal!
Variamos un pouco o sistema, e na primeira fase os equipos deben conseguir puntos contestando preguntas, resolvendo problemas e gañando 'apostas'. Haberá tamén unha parte máis 'física', por exemplo realizando probas con balón.
Animádevos a conseguir a maior cantidade de puntos, porque os finalistas terán que enfrontarse... Non, non diremos agora como. Só que seguro que coñecedes o procedemento, xa que seguro que vedes algo semellante nos concursos da tele. A que mola!

19.4.14

ATA SEMPRE, GABO
Voltan os libros a estar de loito porque nos deixa un gran creador de historias, capaz de facer maxia coas cousas máis cotías da vida e coa palabra. Hoxe sentimos, máis que nunca, cen anos de soidade. Hoxe somos todos habitantes de Macondo.
Unha amiga, Charo, gardaba de hai anos un artículo que escribiu en  El País, sobre a súa visita  a Galicia, este:
Viendo llover en Galicia
GABRIEL GARCÍA MÁRQUEZ -  11 MAY 1983

Mi muy viejo amigo, el pintor poeta y novelista Héctor Rojas Herazo -a quien no veía desde hacía mucho tiempo- debió sufrir un estremecimiento de compasión cuando me vio en Madrid abrumado por un tumulto de fotógrafos, periodistas y solicitantes de autógrafos, y se acercó para decirme en voz baja: "Recuerda que de vez en cuando debes ser amable contigo mismo". En efecto, fiel a mi determinación de complacer todas las demandas sin tomar en cuenta mi propia fatiga, hacía ya varios meses -quizá varios años- en que no me ofrecía a mí mismo un regalo merecido. De modo que decidí regalarme en la realidad uno de mis sueños más antiguos: conocer Galicia. Alguien a quien le gusta comer no puede pensar en Galicia sin pensar antes que en cualquier otra cosa en los placeres de su cocina. "La nostalgia empieza por la comida", dijo el Che Guevara, tal vez añorando los asados astronómicos de su tierra argentina, mientras se hablaba de asuntos de guerra en las noches de hombres solos en la sierra Maestra. También para mí la nostalgia de Galicia había empezado por la comida, antes de que hubiera conocido la tierra. El caso es que mi abuela, en la casa grande de Aracataca, donde conocí mis primeros fantasmas, tenía el exquisito oficio de panadera, y lo practicaba aun cuando ya estaba vieja y a punto de quedarse ciega, hasta que una crecida del río le desbarató el horno y nadie en la casa tuvo ánimos para reconstruirlo. Pero la vocación de la abuela era tan definida, que cuando no pudo hacer panes siguió haciendo jamones. Unos jamones deliciosos, que, sin embargo, no nos gustaban a los niños -porque a los niños no les gustan las novedades de los adultos-, pero el sabor de la primera prueba se me quedó grabado para siempre en la memoria del paladar. No volví a encontrarlo jamás en ninguno de los muchos y diversos jamones que comí después en mis años buenos y en mis años malos, hasta que probé por casualidad -40 años después, en Barcelona- una rebanada inocente de lacón. Todo el alborozo, todas las incertidumbres y toda la soledad de la infancia me volvieron de pronto en ese sabor, que era el inconfundible de los lacones de la abuela. De aquella experiencia surgió mi interés de descifrar su ascendencia, y buscando la suya encontré la mía en los verdes frenéticos de mayo hasta el mar y las lluvias feraces y los vientos eternos de los campos de Galicia. Sólo entonces entendí de dónde había sacado la abuela aquella credulidad que le permitía vivir en un mundo sobrenatural donde todo era posible, donde las explicaciones racionales carecían por completo de validez, y entendí de dónde le venía la pasión de cocinar para alimentar a los forasteros y su costumbre de cantar todo el día. "Hay que hacer carne y pescado porque no se sabe qué le gusta a los que vengan a almorzar", solía decir cuando oía el silbato del tren. Murió muy vieja, ciega, y con el sentido de la realidad trastornado por completo, hasta el punto de que hablaba de sus recuerdos más antiguos como si estuvieran ocurriendo en el instante, y conversaba con los muertos que había conocido vivos en su juventud remota. Le contaba estas cosas a un amigo gallego la semana pasada, en Santiago de Compostela, y él me dijo: "Entonces tu abuela era gallega, sin ninguna duda, porque estaba loca". En realidad, todos los gallegos que conozco, y los que vi ahora sin tiempo para conocerlos, me parecen nacidos bajo el signo de Piscis.

 No sé de dónde viene la vergüenza de ser turista. A muchos amigos, en pleno frenesí turístico, les he oído decir que no quieren mezclarse con los turistas, sin darse cuenta de que, aunque no se mezclen, ellos son tan turistas como los otros. Yo, cuando voy a conocer algún lugar sin disponer de mucho tiempo para ir más a fondo, asumo sin pudor mi condición de turista. Me gusta inscribirme en esas excursiones rápidas, en las que los guías explican todo lo que se ve por las ventanas del autobús, a la derecha y a la izquierda, señores y señoras, entre otras cosas porque así sé de una vez todo lo que no hay que ver después, cuando salgo solo a conocer el lugar por mis propios medios. Sin embargo, Santiago de Compostela no da tiempo para tantos pormenores: la ciudad se impone de inmediato, completa y para siempre, como si se hubiera nacido en ella. Siempre he creído, y lo sigo creyendo, que no hay en el mundo una plaza más bella que la de Siena. La única que me ha hecho dudar es la de Santiago de Compostela, por su equilibrio y su aire juvenil, que no permite pensar en su edad venerable, sino que parece construida el día anterior por alguien que hubiera perdido el sentido del tiempo. Tal vez esta impresión no tenga su origen en la plaza misma, sino en el hecho de estar -como toda la ciudad, hasta en sus últimos rincones- incorporada hasta el alma a la vida cotidiana de hoy. Es una ciudad viva, tomada por una muchedumbre de estudiantes alegres y bulliciosos, que no le dan ni una sola tregua para envejecer. En los muros intactos, la vegetación se abre paso por entre las grietas, en una lucha implacable por sobrevivir al olvido, y uno se encuentra a cada paso, como la cosa más natural del mundo, con el milagro de las piedras florecidas.

Llovió durante tres días, pero no de un modo inclemente, sino con intempestivos espacios de un sol radiante. Sin embargo, los amigos gallegos no parecían ver esas pausas doradas, sino que a cada instante nos daban excusas por la lluvia. Tal vez ni siquiera ellos eran conscientes de que Galicia sin lluvia hubiera sido una desilusión, porque el suyo es un país mítico -mucho más de lo que los propios gallegos se lo imaginan-, y en los países míticos nunca sale el sol. "Si hubieran venido la semana pasada, habrían encontrado un tiempo estupendo", nos decían, avergonzados. "Este tiempo no corresponde a la estación", insistían, sin acordarse de Valle-Inclán, de Rosalía de Castro, de los poetas gallegos de siempre, en cuyos libros llueve desde el principio de la creación y sopla un viento interminable, que es tal vez el que siembra ese germen lunático que hace distintos y amorosos a tantos gallegos.

Llovía en la ciudad, llovía en los campos intensos, llovía en el paraíso lacustre de la ría de Arosa y en la ría de Vigo, y en su puente, llovía en la plaza, impávida y casi irreal, de Cambados, y hasta en la isla de la Toja, donde hay un hotel de otro mundo y otro tiempo, que parece esperar a que escampe, a que cese el viento y resplandezca el sol para empezar a vivir. Andábamos por entre esta lluvia como por un estado de gracia, comiendo a puñados los únicos mariscos vivos que quedan en este mundo devastado, comiendo unos pescados que siguen siendo peces en el plato y unas ensaladas que seguían creciendo en la mesa, y sabíamos que todo aquello estaba allí por virtud de la lluvia, que nunca acaba de caer. Hace ahora muchos años, en un restaurante de Barcelona, le oí hablar de la comida de Galicia al escritor Álvaro Cunqueiro, y sus descripciones eran tan deslumbrantes que me parecieron delirios de gallego. Desde que tengo memoria les he oído hablar de Galicia a los gallegos de América, y siempre pensé que sus recuerdos estaban deformados por los espejismos de la nostalgia. Hoy me acuerdo de mis 72 horas en Galicia y me pregunto si todo aquello era verdad, o si es que yo mismo he empezado a ser víctima de los mismos desvaríos de mi abuela. Entre gallegos -ya lo sabemos- nunca se sabe.
El País, Copyright 1983. Gabriel García Márquez.

16.3.14

OLLANDO LECTURAS

Por segundo ano convocamos este certame fotográfico en torno á lectura. Esperamos que teremos aínda máis participación que o curso anetrior. Aquí debaixo podedes ver as bases e tede en conta que cando decimos "en torno á lectura" non hai que imaxinar unicamente libros. Pensade que cada día, na vida cotiá, usamos a lectura centos de veces para as cousas máis variadas. Do que si estamos seguros é que a lectura, nas súas diferentes formas, cada vez resulta máis imprescindible.
Ánimo e a polos premios!!

12.3.14

VIVE E DEIXA VIVIR!
Case mellor así que como dí a obra: ni come ni  comer deja. Pode ser unha das cousas que aprendamos da obra de Lope que vimos hoxe, "El perro del hortelano", sobre todo se temos en conta que xa non son aquelas épocas en que "nobreza" sempre saía gañando, aínda que fora con trampas (Ou estou equivocado...??).
En calquera caso, en cuestión de amoríos, pode que Lope non se quede tan anticuado e que desde a súa época ata hoxe o que máis cambiara fora a vestimenta e o uso do verso (pena!!). Ben, ademáis das 'disquisicións' histórico-amorosas hai que decir que todo o mundo estivo moi ben no teatro e fora del, aínda que algúns se enteraran máis que outros do que alí se contaba. Un aplauso para as que se animaron a preguntar unha vez rematada a obra. E de premio estas fotos de aquí abaixo:

25.2.14

REY E DAMA
Xa temos novo Rey e nova Dama: Javi e Paula. Quedaron coroados hoxe, logo de longas e perigosas batallas... no taboleiro. Para conseguir o seu trono, digo o seu premio, tiveron que vencer un último obstáculo: dunha banda a "final masculina" con Javi enfrentándose ao profe Carlos, o terror do reloxo, e doutro a "final feminina" con Paula fronte a Emilio, con toda  a súa barba! Superado o obstáculo, con gran mérito pola súa banda, obtiveron un precioso reproductor de MP3 para a nova Dama e un taboleiro de viaxe, configuras de madeira, para o novo rey. Que os disfruten moito e durante moito tempo!
 LONGA VIDA AO REY!!  LONGA VIDA Á DAMA!!

16.2.14

ESTRELAS E RÚAS
Pois iso foi o que andivemos a facer co Club de Lectura Arao, ir en busca das estrelas e "patear" as rúas de Cidade Vella da Coruña. E todo por culpa de dous libros: "O corazón de Xúpiter", que nos proporcionou a excusa para visitar o Planetario, na Casa das Ciencias, e "A coroa de Napoleón" que serviu para visitar a Torre de Hércules, o Museo Militar e percorrer as rúas da cidade histórica, visitando algúns lugares que habitualmente non adoitan visitarse cando imos á cidade. A pena que nos quedou foi a visita ao Xardín de San Carlos, pechado por mor do temporal, igual que a terraza da Torre.
E hai que decir que o tempo, incriible, respetounos todo o día, sen necesidade de recorrer a ningún 'Plan B'.  Pode que tal vez algúns botasen en falta algo de chuvia para 'reanimarse', porque máis dun e dunha acabou buscando calquera banco no que asentar as súas posadeiras...

29.1.14

COSTA DO SOLPOR
A última lectura realizada por este club foi “Costa do Solpor” e hoxe tivemos a honra de ser o primeiro Club de Lectura que conta coa presenza do autor, que tamén se estreaba neste tipo de encontros cos seus lectores. Un encontro que resultou moi agradable e proveitoso, contando ademais coa vantaxe de que os lugares nos que transcorre a aventura son perfectamente coñecidos, e recoñecidos na novela, por todos nós.
Nunha charla moi distendida o autor revelounos segredos da procedencia de datos, nomes e escenarios da novela, deixándonos ver con claridade o contexto histórico no que esta se desenvolve, así como as licencias xeográficas que se permitiu para axeitar o terreo ás necesidades narrativas, se ben puidemos “percorrer” moitos deles tal como son: Laxe, Camariñas, A Ponte, Muxía... e tamén os pequenos cabos, praias e enseadas.
Como tantas veces o club de lectura vai máis alá do libro impreso, permitíndonos neste caso, ademais do intercambio co autor, darlle valor ao noso, ao que temos na porta da casa e que tantas veces deixamos de lado. Algo que temos que agradecerlle a Xosé Mª Lema que sempre defendeu o de aquí e sempre se interesou pola posta en valor da nosa cultura e o noso patrimonio, como ten demostrado en moitos ensaios e artigos ao longo do tempo.

26.1.14

REMEDIO EFICAZ
Xa o sabiamos, pero non deixa de sorprender que haxa quen o explique tan ben explicadiño. Por se tiñas dúbidas:


(Vía: CPI Viaño pequeno)

24.1.14

CORRE, CORRE
Por fin puidemos disfrutar dun día de Campo a través, logo da suspensión da actividade no decembro pasado. E a verdade é que o tempo portouse bastante ben, aínda que todos, ou case, tiveran que pasar polos vestiarios para quitar dos pés e do corpo os restos de barro do circuito.
Fomos un mogollón a Cee, probablemente o centro con maior participación, e incluso chegamos ao insti con algunhas medallas colgadas do pescozo. E iso a pesar do medo de máis dunha a meter os pés, coas zaptillas limpiñas e brancas, nos charcos do camiño. Mira que costou convencelas de que aquelo era "campo a través" e on nunha competición sobre moqueta... pero fóra bromas, o ambiente estivo moi ben e todos souberon "estar a altura". Só queda felicitar aos participantes e animalos a repetir!

21.1.14

VELANDO ARMAS
Xa están os cabaleiros, cos seus cabalos brancos e negros, velando armas en preparación para o Torneo que se celebrará en breve. Ademais, este ano, temos de novo entre nós ás Damas do Xadrez: había tempo que non tiñamos damiselas no torneo. Pero este ano, Ariana e Paula veñen dispostas a demostrar que o xadrez non é só cousa de homes, que as Damas tamén pisan forte cando se fala de tácticas e estratexías.
Hai que animar tamén aos de primeiro, que se inician nestas lides: non sempre ser maior implica xogar mellor. Torres máis altas teñen caído! Ademais, como vas a gañar algún día se antes non te atreves a xogar e perder unhas cantas partidas? En fin, iremos dando conta das batallas que se celebren nesta "guerra" sen sangue.